Column: De maaltijd van ome Gerrit
De buitenhaven van Stellendam is bijzonder. Ik zit er graag met een bakje gebakken kibbeling. Ondertussen kijk ik naar de vissersschepen en de bedrijvigheid, of het gebrek daaraan. Hoewel ik als Randstedeling bijna wekelijks op het eiland ben, geniet ik nog altijd van het Stellendamse uitzicht in combinatie met versgebakken vis. Onlangs was ik daar getuige van een leuk schouwspel.
Ook vogels zijn terugkerende bezoekers van de vissershaven. Ze komen er om dezelfde reden als ik: vis. Het uitzicht kan ze vermoedelijk gestolen worden, maar dat terzijde. Tijdens het lossen van een vissersschip was een flink formaat vis op de kade achtergebleven. Een blauwe reiger won de felle strijd om deze gratis maaltijd. De meeuwen dropen af en maakten hun ongenoegen krijsend kenbaar. Voor mijzelf noemde ik de reiger 'ome Gerrit', geen idee waarom. Terwijl ik mijn kibbeling at wachtte ik nieuwsgierig af hoe ome Gerrit dit klusje ging klaren. De op de kade liggende vis was immers zeker dertig centimeter lang en gezien de omvang van zijn buik had hij een goed leven gehad. Ome Gerrit ging voortvarend aan de slag. Behendig manoeuvreerde hij de kop van de vis tussen zijn snavel. Vervolgens strekte hij zijn nek in een poging de vis zijn keel in te laten glijden. Daar ging het echter mis, althans dat dacht ik. De vis leek aanvankelijk in de hals van ome Gerrit vast te blijven zitten. Tevergeefs trachtte ik mij het onlangs geopende alarmnummer van de dierenambulance te herinneren. Hulp van buitenaf bleek achteraf onnodig. Het kostte ome Gerrit een paar inspannende minuten, maar tot mijn grote verbazing lukte het hem uiteindelijk de vis door te slikken. In gedachte applaudisseerde ik. Op zijn dooie gemak liep hij vervolgens naar een rustig plekje. Vermoedelijk om een tukje te doen, dat doe ik namelijk ook als ik zwaar getafeld heb.
Door Koen Vugs.
Donderdag 25 juni 2015
