Column: Je telefoon of je leven
Ik zat bij een kennis aan de koffie, vanwege de tijd van het jaar ontbrak een koekje. Aan de overkant van de straat was een verhuisbedrijf aan het werk. Toegegeven, je ziet ze niet veel op het eiland, maar die moderne gemotoriseerde schuine gevelliftjes zijn reuze handig als je gaat verhuizen. Je manoeuvreert het vlakke platform voor een open raam op de eerste of tweede verdieping waarna het leegruimen van de etage ontzettend snel gaat. Inderdaad kwamen de dozen met huisraad in hoog tempo naar beneden.
Om de veiligheid te garanderen vroeg de 'jongste bediende' passanten om toch vooral niet onder de lift door te lopen. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en een volle verhuisdoos met boeken op je hoofd staat garant voor een spoedritje naar het Van Weel-Bethesda.
Van links zagen we een vrouw naderen. Ik schatte haar een jaar of dertig, ze liep hooggehakt en het haar had een onnatuurlijke blonde kleur. "Niet van het eiland," concludeerde mijn kennis. Wijs geworden waagde ik mij niet aan een discussie.
De vrouw was verdiept in een telefoongesprek, het toestel leek wel aan haar hoofd vastgeplakt te zitten. Met haar vrije hand maakte ze drukke gebaren, u kent dat vermoedelijk wel. Kennelijk was ze in een heftig gesprek verwikkeld. Hierdoor had ze weinig oog voor haar omgeving. Omdat de vrouw onder de lift door wilde lopen, deed de jongen een stap naar voren waardoor hij de weg voor haar versperde. Geïrriteerd keek de vrouw op. Wat de jongen zei, konden mijn kennis en ik niet woordelijk verstaan. Wel zagen we hem naar boven wijzen, waarmee de strekking van zijn verhaal overduidelijk werd. De tirade die vervolgens op hem neerdaalde liet de jongen gelaten over zich heen komen.
"Voor sommige mensen is die verrekte telefoon belangrijker dan hun leven," bromde mijn kennis. "Borreltje?"
Door Koen Vugs
Woensdag 10 februari 2016
